اين چكامه را روانشاد استاد ابراهيم پورداود در فروردين‌ماه سال 1316 با الهام از گاتاها سروده‌است.

مزديسنا

اي خاكيــــان‌، اي خاكيـــــان از ديــو نايــد جز زيـــان

زينــــهار ز آسيـب بدان وز آز و خشــم ســهمگيــــن

 زين پيشــوايان و سران، زيـن بـد‌دلان زيــن گـمرهـان

 شد تيـــره روز مــردمان، هــم از مهــين و از كــهيـن

 خــوي بدت اهريمن است، زو انده و زو شيون است

 هشداركويت دشمن‌است، بنشسته ايدون در كمين

 كـردار بــد در ايـــن ســـرا، آن‌جـــا كـنــــد دوزخ بپــــا

 وز كــــرده‌ات يابـــي ســزا، آيـــي دچــار رنــج و كين

 هـي هي بپـــرهيز از دروغ، مپــــذيـر از آن بنــدويـوغ

 تا بر دلــت آيــد فــــــروغ، روشـــن كـند راه پسيــــن

 گــــر ســـر زنـــد از تو گــــــنه، روزت شـــود تار و تبه

 آن‌گـــه نــــداني ره ز چــــه، افتــي زبون در پارگـــين

 فرمانبري فرخندگي است ، درمان درد زندگي است

 خيره‌ســري شرمندگي است، بي‌ديـن كوته آستين

 بپــــذير دين از بخـــردي، اين ديـــــن پـــــاك ايــــ‌ـزدي

 تا چيره گــــردي بر بــــدي، با رستــگاري همنشيـن

 پندار نيكــــو توختـــــن، گــــــفتار خــــوش آمـــوختن

 كـــــردار به انــــدوختن، ايـــن اســـت فرمـان مهـين

 زين خاكـــدان تا گـــر زمان، وز مـــردمــان تا ايـــزدان

 جـــز راستــي راهــي مـدان، آن راه فــردوس بريــن

 پرهيــــزگار و پارســـا، مـــــردي شــــوي ايـزد نمــــا

 سر بر كشي، گردي رسا، بــرتـــر ز چــرخ هفتميـن

 ار زندگــــــانـي بايــــدت، ار كـــامـــرانـــي بــــايـــدت

 ار شـــادمــاني بايدت، از كـشت شـــادان كن زمـين

 ار ميــهن آبادان كني، كشت و چــمن خنـدان كنـي

 ز آن اهــرمن گــريان كني، گــردد جهانت فــــروديـن

 اي پور بـــوم باســـــتان، خشنــــود كــن فروردگـــان