آن که پس از خــالق هـر دو ســرا                                   داده بـه فــرمانبـــریش تن قضـــا

 پاک گــهر حضرت شت زرد هشت                              آن که به جز تخم نکویی نکشت

 آن که چو‌شد عالم قدسش مکان                                   تیره شده از دوریش این خاکدان

 ترک جهـــــان کـرد، ولی روزگــــار                           می‌کـــند همـــواره به او افتـخار

 بود در آن دوره کـــه گمره بشـــــر                              رهسپـــر وادی اوهـــــام و شــر

 گشته به جان طالب کـالای جهل                                   غرقه درافتـــاده به دریای جهـــل

 زد به ره حــق، به حقیقـــت صــلا                                گـشـت در آن ره هــمه را رهنما

 کرد نگــــــون پایه کـــفـر و فســاد                              کـــار جـهــــان را زنو آییـــن نهـاد

 گفــت عیــان بر همــه آییــن حق                                 شد به جهان محکم از‌او دین‌حق

 پایه دیـــن هســـت ابر کار نیــــک                              گــفته و اندیشــه و کـــردارنیــک

 بهتر‌از‌این گفته به‌گیتی که گفت؟                                  بهتر از او در حقیقت که سـفت؟

 نیـــک نیــاورده چنــو کس سخن                               گفتــــه او شاهـــد گفـــــتار من

 شد به جهان از همه مردم پــدید                                    لیـــک چنـو دیــــده دنیــــــا ندید

 از ره و آییـــــــــن پیــــــــــام‌آوری                           تالــــی او نیــــست پیـــــام‌آوری

 محــــــــرم اســـرار خــدا دان ورا                               نـــی ز خـــــداوند جـــدا دان ورا

                                                                             سروده : کیخسرو خشنودی – سال 1330