جشنهاي ايران زمين
نيــايش به دادار هـــــــــرمزد پـــــاك كزويســـت آب، آتــش، باد و خـاك
جهـــــــاندار داننــــــدهي دادگـــــــر كزو گـــشت پيدا هــــنر با گــــهر
به درگــــــــاه پاكـــــــش نماز آوريم به سويــــش دل پر نيــــاز آوريـــم
به آتشكــــــده، گـه سپيـــدهدمـان اوستـــا به دست و نيايش كــنان
به نزديــــك فرخـــنده آتــش به پاي بخـــواهيــــم از داور رهنمـــــــاي
كــــه بخشد به ما رادي و بخـــردي همــــان دانش و بينـــش ايـــزدي
كه آن خانــهي مهـــر باشد درست كه حافظ در آنروي نيكو بشسـت
كـــــجا ديده بد پيــــر روشن ضمير سخنگويوخوشخويوبسدلـپذير
فرهمنـــــــد آن موبـــــــد مــــوبدان كه گشته است نامي به پيرمغان
زبان برگــــــشاده به نيكــــو سخن چنين گـــــويد از روزگــــار كهـــــن
سخنهــــــاي آموزگـــاران به جان نيوشنـــــده باشيـــد انــــــدر روان
به گوش آن سخنها هميبشنويد به انديشـــه در آن سخن بنگـــريد
پس آن گاه آن را بـه كــــار آوريــــد جــوانمــــردي و داد بــــار آوريــــــد
به فروردگــــــان و به ارديبهــــشت به خوردادخوشرويهمچونبهشت
به تيــــــر و امردادگــــــــان گزيـــن به شهـــريور و مهرگــــان همچنين
به آبانگـــــــان و به آذرسپــــــــــهر به ديگــان و بهمن كه بنموده چهـر
به اسفندگـــــان بر نيايش كــــنيم به يشت و به يسنا ستايش كـنيم
همه جشـــنها را به جـــاي آوريم گـل و سنبل مشــك ســاي آوريم
سده، جشنآتش، ز هوشنگشاه كه رخشنده گــرداند اين پيشگــاه
دهد شادمــــــاني بدين شـــام تار بگــــــرداند از مـــــا بد روزگـــــــــار
به گــــرد چنين آتــــش تيــــــــز پر كه دارد به گـــــردون گردنده ســر
همــــازور باشيــــــم و روشنـروان فزاينــــدهي نيكـــــويي در جهــان
فروزنــــده آتش، خروشنــده چنگ بگسـتـرده هم ديبهي رنــگ رنـــگ
زبــــانه كــــشد آتش ســــرخ روي سـوي آســــمان پر ز رنـگ و زبوي
بزرگــــــــي امشاسپنـــــــدان پاك ببينـيــــــم در آتــــــش تابنـــــــــاك
كه آن آتــش از فرهي ايزدي است نماينــــدهي رادي و بخـــردي است
نشــــــان دارد از كــــــردگار سپهر كه اينگونه بر ما گشادهاست چهر
دراين مجلس جشن فرخ سـروش كه بخشــد به ما داد ورزي و هوش
كند تازه بر ما گـــذشت زمـــــــان شـــــود آشكار آنچه بــــوده نهان
ببنديــــم كشتي، به آييــن شويم لب خـــــويش بسته بدان ره رويم
به گــــــفتار پير مغــــــــان بنگريم همان ره كه گويد، همـان بسپريم
كه آن راه راهيست سوي بهشت نباشــــد در آن نيز يك چيــــز زشت
اهـــــــوراي ايران زميـــــــن يار باد سر دشمنـــــان سر نگونســـار باد
سروده: مهين بانو تركمان اسدي