اردیبهشت یا اشه وهیشته سومین روز از ماه زرتشتی ، دومین ماه ازگاه شماری ایرانی و دومین امشاسپند است امشاسپندی که خویشکاری اش (وظیفه اش ) نگاهبانی از آخشیجِ (عنصر) سودمند آتش است و چون اهورامزدا سرچشمه همه ء روشنایی‌ها و آتشی است مینوی و سراسر پاک و راست و روشن،  این شوند (دلیل) آن شده که نمادِ گیتی و این جهانیش یعنی آتش و روشنایی (نور) پرستش سو(قبله) قرار گیرد  و نگاهبانی از آتشِ گیتی به اشه وهیشته یا اردیبهشت سپرده شود. و چنانکه گفته شد، چون اهورامزدا سراسر راستی ، پاکی و سرچشمه اشه (اشا) است  و نماینده اشه (اشا) در گیتی آتش است آتش و فروغ و روشنایی در دین زرتشتی پایگاهی ارجمند یافته است.

باید دانست که  بزرگداشت سه آخشیج سودمند دیگر (آب و باد وخاک ) نیز در دین زرتشتی سفارش شده اند. چون هر آنچه نیک  و سودمند و راست است اهورایی است و در مسیر اشه، پس گرامیداشت آن نیز بایسته (واجب) است .

افزون براين، ماه ارديبهشت در كشور چهار فصل ايران، ماه‌ گل‌هاي زيبا و خوشبو است. ماهي است كه در گوشه گوشه آن گل‌ها و شكوفه ها، چشم را مي‌نوازند و جان را سيراب مي‌سازند. از اين رو، برخي از پژوهشگران فرهنگ و آيين‌هاي كهن ايران زمين، جشن ارديبهشتگان را كه برابر است با سوم اين ماه، بارعام پادشاهان خوانده و نوشته‌اند افزون بر بارعام شاهان، اين جشن در شكوه آفرينش گل برگزار مي‌شود و در حقيقت «جشن گل» است.

اكنون نيز زرتشتيان در جشن ارديبهشتگان به نيايشگاه‌ها مي‌روند و با خواندن ارديبهشت‌يشت، اهورامزدا را به خاطر آفريده‌هاي سودمندش سپاس مي‌گويند. مردم در اين روز تلاش مي‌كنند كه با پيروي از اشا يا راستي، اين امشاسپند را از خود خرسند نگه‌دارند؛ چون براين باورند كه اگر ارديبهشت امشاسپند از كسي خوشنود باشد، ديگر امشاسپندان نيز از او خرسند خواهند بود.

برخي نيز اين جشن را روز پاسداشت هنرمندان به شمار آورده‌اند و آنچنانكه در سالنامه‌هاي پيشين نوشته‌اند؛ روزي بوده است براي مهرورزيدن به هنر و هنرمندان و پاداش بخشيدن به آنان. خلف تبريزي نيز در برهان قاطع نوشته‌ است كه « در اين روز نيك است به معبد و آتشكده رفتن و از پادشاهان حاجت خود خواستن و به جنگ و كارزار شدن ... و چون اين ماه وسط فصل بهار است و نباتات در غايت نشو و نما و گل‌ها و رياحين تمام شكفته وهوا درنهايت اعتدال، بنابراين ارديبهشت خوانند.» و از همين روي است كه كوشيار گيلي در «زيج جامع» از آن با نام « گلستان جشن» ياد كرده است.

با آرزوی اردیبهشتگانی خجسته؛ باشد که این جشن تا دير و دور بماند و به آن بیشتر پرداخته شود.