امسال نیز همچون چند دهه گذشته در اورمزد روز از ماه خرداد امشاسپند، آوای اوستای گهنبار در پذیرشگاه پارسایی، هم زمان با سالروز گشایش و به یاد بنیان گذاران آن شنیده شد.

پذیرشگاه پارسایی یا با نام کامل و درست خود "پذیرشگاه مهربان جمشید پارسایی"، بعنوان یکی از نخستین دارایی های ملکی انجمن زرتشتیان تهران، در سوی غربی خیابان استاد نجات اللهی (ویلا)، کمی پایین تر از چهارراه طالقانی (تخت جمشید سابق) واقع شده است. عرصه این ملک در حدود 1600 متر مربع وسعت دارد و اعیانی پذیرشگاه به مساحت تقریبی 300 متر مربع در سال 1321  بنا شده است. این مجموعه در روز اورمزد و خرداد ماه سال 1322 خورشیدی، توسط یکی از دهشمندان ارجمند و نیز شخصیت شناخته شده زرتشتی در تاریخ مشروطیت، روانشاد ارباب مهربان جمشید پارسایی با نیت خیر اسکان مسافران زرتشتی در شهر تهران و با امضای یک موافقت نامه بین ایشان و روانشاد ارباب رستم گیو، رئیس وقت انجمن زرتشتیان تهران، به این انجمن اهدا گردید. از جمله موارد مذکور در این موافقت نامه، تغییر ناپذیری نام این پذیرشگاه و همچنین ممنوعیت هرگونه معامله و نقل و انتقال بر عرصه و اعیان آن است. در سال 1329 و در جبهه شرقی این ملک، ساختمانی سه طبقه باز هم با دهش خانواده پارسایی احداث گردید که با پیشنهاد خانواده پارسایی و تایید هیات مدیره انجمن و تصویب در مجمع عمومی  به تاریخ نهم فروردین ماه 1330، این مستغلات بمنظور امور خیریه به مدت یک هزار سال حبس گردیدند.

از بدو تاسیس پذیرشگاه پارسایی و در طی چند نسل، این مکان همواره سکونتگاهی موقتی و مطمئن برای همکیشان، ایرانی و غیرایرانی در تهران بوده است و سال ها شاهد حضور مهمانانی بسیار بوده است. شایسته و بایسته است یاد شود که بنابر اسناد متعدد موجود در انجمن، روانشاد ارباب مهربان پارسایی در زمان حیات خود و پس از آن برای سالها و تا اوایل دهه شصت خورشیدی، همسر بزرگوار ایشان، روانشاد شیرین خداداد پارسایی و فرزندان برومند و بزرگ زاده ایشان، رستم و دکتر جهانگیر مهربان پارسایی، با دلسوزی و خیرخواهی فراوان، بسیاری از هزینه های لازم این پذیرشگاه را تامین می نمودند. البته که بازهم بر اساس گزارش های مستند بایگانی انجمن، در نزدیک به هشت دهه و بويژه در سی و چند سال گذشته، کوشش ها و اقدامات پیوسته ای برای حفظ کیفیت خدمت رسانی پذیرشگاه به مسافران از یک سو و تعمیرات و نگهداری بنای پذیرشگاه از سوی دیگر، توسط هیات مدیره انجمن در تمامی گردش ها انجام پذیرفته است.  

با این وجود، متاسفانه در گذر زمان و جبر ناشی از آن، ساختمان آجری پذیرشگاه، که دارای تیرهای چوبی و پوشش سقف  چوبی است، اندک اندک فرسود و هم اکنون به تایید کارشناسان رسمی دادگستری در بخش ساختمان، دیگر از استحکام بنا برخوردار نیست. هم از این رو از اواسط سال 1398 و پس از ریزش بخشی از سقف تعدادی از اتاق های طبقه همکف پذیرشگاه، هیات مدیره انجمن زرتشتیان تهران به جهت پیشگیری از هرگونه حادثه احتمالی، پذیرش مسافر در پذیرشگاه را ممنوع و بازگشایی پذیرشگاه را به بعد از انجام عملیات ایمن سازی ساختمان موکول نمود.

با آغاز بررسی های دقیق تر توسط متخصصان و مشاوران، آشکار گردید که حفظ اسکلت بنا و تعمیر ستون های نگهدارنده سقف های طبقات ساختمان امری نشدنی و یا به بیان بهتر شدنی ولی با هزینه ای به مراتب بیش از نوسازی کلی است. متاسفانه هزینه نوسازی کلی نیز با توجه به شرایط ملموس اقتصادی امروز کشور، بسیار گران و خارج از توان و ظرفیت درآمدها و اندوخته های عادی انجمن است. به بیان دیگر، انجمن درحال حاضر قادر نیست تا از طریق دارایی های نقدی و در دسترس خود، اعتبار لازم برای نوسازی یا بازسازی ساختمان پذیرشگاه را تامین نماید.

این اما به معنی نومیدی نیست. حقیقت این است که انجمن زرتشتیان تهران، هرچه دارد، مستقیم یا غیرمستقیم، حاصل بیش از یکصد سال داد و دهش همکیشان خیراندیش بوده است. نیکوکارانی که با کمک های خرد و کلان خود، برای جامعه زرتشتیان تهران همه چیز از نیایشگاه و مدرسه و کتابخانه و درمانگاه و جشنگاه و آرامگاه و مهدکودک و خوابگاه دانشجویی و کتابخانه و خانه فرهنگ و تا همین پذیرشگاه را بوجود آورده اند. از این رو است که باز هم هیات مدیره انجمن زرتشتیان تهران، از تمامی همکیشان ارجمند دعوت می نماید تا این بار هم با دهش های خود در تامین هزینه نوسازی پذیرشگاه پارسایی همازور و هم بهره شده، بشود که از یک پذیرشگاه امن و آبرومند در شهر تهران برای همکیشانی که مهمان ما هستند، برخوردار گردیم.